رمان «جاده» نوشته کورمک مک‌کارتی: فاجعه‌ای اتفاق افتاده و امریکا نابود شده است. همه‌جا را خاکستر پوشانده، همه‌ی فصل‌ها، فصل زمستان است. غذا و آب کمیاب است. حیوانات از بین رفته‌اند و انسان‌ها همدیگر را می‌خورند. پدری با پسرش از ساحل شرقی امریکا به سوی ساحل جنوب غربی به راه می‌افتد، با این امید که در سواحل جنوب غربی شرایط زیست مناسب باشد. آنها فقط یک هفت‌تیر دارند با دو فشنگ، لباس‌هایی که به تن دارند و یک گاری. بریده‌‌ای از این رمان به ترجمه حسین نوش‌آذر (انتشارات مروارید):

ادامه

هیچکس به‏ یاد نمى‌آورد که بحث چگونه درگرفت. شب جمعه بود و آن‏ها دو زوج که هیچ‏کدام زن و شوهر نبودند به یک رستوران چینى رفته بودند که پاتوغشان بود. زن‏ها و یکى از آن دو مرد مدت‌ها پیش ازدواج کرده بودند و حالا حتى خاطره طلاق هم در ذهن‌شان رنگ باخته بود. براى آدمى که به چهل‌سالگى نزدیک مى‌شود و زندگى ناآرامى داشته است بسیارى چیزها به تاریخ تبدیل مى‌شود. بحث زایمان بود. زن‌ها صاحب بچه بودند و مرد مسن‌تر در زندگى زناشویى‌اش که حالا دیگر به یک واقعه تاریخى تبدیل شده بود طعم پدر بودن را چشیده بود. فقط خانم‌ها صحبت مى‌کردند. مانند دخترهاى جوان مقابل هم نشسته بودند، مى‌گفتند و مى‌خندیدند.

ادامه