سال‌های دهه ۱۹۲۰ در وین و در برلین سال‌های امیدبخشی بودند. مردم متوسط یک زندگی سرخوشانه و بوهیمایی در پیش گرفته بودند. کاباره‌ها و کافه‌ها در متروپل‌های آن زمان، در وین، برلین و به‌ویژه پاریس رونق داشتند. یورف روت، روزنامه‌نگار و نویسنده اتریشی فرزند این دوران شکوفایی هنری و فرهنگی در اروپای مرکزی‌ست. مهم‌ترین درونمایه آثار او مفهوم «پدر» است.

  هنری میلر با رمان “مدار رأس سرطان” ادبیات داستانی در نیمه دوم قرن بیستم را کاملاً دگرگون کرد. بین “مدار رأس سرطان” و سه‌گانه “پلکسوس”، “نکسوس” و “سکسوس” ۳۶ سال فاصله وجود دارد.

دیوید هربرت لورنس یک جوانک نازپرورده و مریض‌احوال بود. وابستگی‌اش به مادرش بدان حد بود که هیچکس گمان نمی‌کرد روزی بتواند از زیر سایه مادر بیرون بیاید و نقطه روشنی در تاریخ ادبیات جهان به وجود آورد. لورنس ابتدا مثل مادرش به حرفه معلمی روی آورد، اما در سال ۱۹۱۱ به بیماری سل مبتلا شد، ناگزیر از معلمی استعفا داد و خانه‌نشین شد و در همان سال بود که نخستین رمانش را با عنوان «طاووس سفید» انتشار داد. سال بعد رمان «پسران و معشوقان» را منتشر کرد که روایتی‌ست از وابستگی نویسنده به مادرش. اصولاً باید به دو عامل بسیار تعیین‌کننده در چگونگی شکل‌گیری آثار لورنس توجه داشت: او از یک‌سو مانند نویسندگان هم‌نسلش به شدت تحت تأثیر فروید بود و از سوی دیگر مواد و مصالح رمان‌هایش را از زندگی خودش وام می‌گرفت. برای مثال لیدی چاترلی ما به‌ازای بیرونی دارد و او هم کسی نیست جز همسر نویسنده، زنی به‌نام فریدا ریشت‌هوفمن.

 لیون فویشت‌وانگر، یکی از مهم‌ترین نویسندگان آلمان و از چهره‌های ادبیات تبعید در این کشور است. او با نخستین رمانی که با عنوان “یهودی بانمک” انتشار داد، توجه منتقدان و خوانندگان را برانگیخت. فویشت‌وانگر با این اثر رمان تاریخی را که تا آن زمان در حد رمان‌های سرگرم‌کننده تنزل پیدا کرده بود احیاء کرد.

 اگر بخواهیم محوری‌ترین موضوع آثار کافکا را در یک جمله بیان کنیم، می‌گوییم کافکا مانند یک پیامبر به چگونگی هستی انسان نظر داشت.

  یکی از منتقدان در یکی از برنامه‌های تلویزیونی در آلمان به کنایه گفت جیمز جویس مثل آشپزی‌ست که دست‌پختش خوردن ندارد، اما همه آشپزان جهان از روی دست او غذاهاشان را می‌پزند. همچنین می‌گویند بعد از خدا از نظر توانایی در آفرینش، شکسپیر و پس از او جیمز جویس قرار دارد.

 احتمالاً بسیاری از شنوندگان رادیو زمانه با نمایش “چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد” نوشته ادوارد آلبه آشنا هستند. این نمایش از شهرتی فراگیر برخوردار است، چون هم کار درخشانی‌ست و هم اینکه بر اساس آن فیلمی هم در سال ۱۹۶۶ ساخته شد و با بازی الیزابت تایلور و ریچارد برتون اکران شد و شهرت آن را عالمگیر کرد.

  هرمان هسه بی‌تردید یکی از پرخواننده‌ترین و محبوب‌ترین نویسندگان آلمانی در جهان است.

 می‌گویند وقتی توماس مان در دوازدهم نوامبر ۱۹۲۹ اطلاع پیدا کرد که نوبل ادبی به رمان “بودنبروک” تعلق گرفته، مأیوس و عصبانی شد. او مطمئن بود که در آن سال جایزه نوبل را دریافت می‌کند، اما امید داشت که این جایزه را به خاطر رمان “کوه جادو” به او اهداء کنند.

  آندره ژید تا زمانی که زنده بود، یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین نویسندگان فرانسه به شمار می‌آمد. او نویسنده‌ای بود بسیار سختکوش تا آن حد که می‌گویند میز تحریر مانند خانه دومش بود.

  انسان‌های محروم و ندار در مرکز آثار ماکسیم گورکی قرار دارند. او با واقع‌گرایی و با توجه به شخصیت‌هایی که از میان رعیت‌ها و کارگران و بی‌چیزان جامعه انتخاب می‌کرد، موفق شد شیوه تازه‌ای در ادبیات داستانی جهان ابداع کند.

 چخوف از آن نویسندگانی‌ست که حتی ۲۰۰ سال پس از درگذشتش هم همچنان از او یاد خواهند کرد و نمایش‌نامه‌هایش همراه با نمایش‌نامه‌های شکسپیر هنوز هم تماشاگران زیادی را به تآترهای جهان می‌کشاند. چخوف اما پیش از آنکه به عنوان نمایشنامه‌نویس خود را بشناساند، بیشتر برای گذران زندگی، داستان‌های کوتاه و بلند و طنزنوشت‌هایی کوتاه می‌نوشت و در روزنامه‌ها منتشر می‌کرد.

 کنوت هامسون یکی از مهم‌ترین نویسندگان نروژ است. او مجموعه رمان‌هایی عظیم از خود به جای گذاشت. “گرسنگی” و “میوه زمین” از مهم‌ترین آثار او به‌شمار می‌آیند. هامسون با “گرسنگی” به شهرت رسید و با “میوه زمین” نویسندگی‌اش ثمر داد و نوبل ادبی را از آن خود کرد. او این جایزه را بعدها به گوبلز، وزیر تبلیغات حکومت نازی‌ها در امپراطوری سوم آلمان اهداء کرد و پس از خودکشی هیتلر، با بغضی در گلو که از میان جملاتش به‌خوبی شنیده می‌شود، هیتلر را یک جنگجو و یک قهرمان خواند و مقابل او سر خم کرد.

  جرج برنارد شاو به‌طرز کاملاً غیرمنتظره‌ای به شهرت رسید: وقتی یکی از کمدی‌های او با عنوان ” جزایر دیگر جان بول” روی صحنه رفته بود، پادشاه بریتانیا، ادوارد هفتم چنان از خنده روده‌بر شد که از روی صندلی افتاد. از آن پس هر یک از نمایش‌های بی‌شمار جرج برنارد شاو که روی صحنه رفت، با موفقیت در لندن اجرا ‌شد و تماشاگران بسیار داشت.

  پیش از آنکه اسکار وایلد، نویسنده ایرلندی و انگلیسی‌زبان به شهرت برسد، در کلوب‌های شبانه و در کافه‌ها و در مجالس لندن به عنوان یک جوان حاضرجواب و فوق‌العاده خوش‌پوش و خوش‌‌کلام شهرت داشت. لباس‌های نامتعارف اما زیبایی که می‌پوشید، در این محافل یک حادثه به شمار می‌آمد.

  با وجود آنکه موپاسان عمر کوتاهی داشت و فقط ۴۲ سال زندگی کرد، اما مجموعه‌ای عظیم از بیش از ۳۰۰۰ نوول یا داستان بلند، شش رمان، چند نمایشنامه و چند دفتر شعر از خود به جای گذاشت.بی‌جهت نیست که از موپاسان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان فرانسه در قرن نوزدهم یاد می‌کنند.

  نویسندگانی هستند که با یک اثر قدرتمند به تاریخ ادبیات جهان راه پیدا می‌کنند. آگوست استریندبرگ، نمایشنامه‌نویس سوئدی هم با نمایشنامه جنجال‌برانگیز “دوشیزه جولی” چنان غوغایی برانگیخت که هنوز پس از یک قرن سر و صدای آن از پشت و پسله‌های تاریخ ادبیات غرب به گوش می‌رسد.

امیل زولا یک روزنامه‌نگار ۲۷ساله بود که در سال ۱۸۶۷ نخستین رمانش را انتشار داد. این رمان که ترز راکن ( Thèrèse Raquin) نام داشت، در همان نخستین چاپ، در آن زمان غوغایی در فرانسه درافکند و زولا را با همان نخستین اثرش به عنوان نویسنده‌ای توانا شناساند.

  مارک تواین در پایان زندگانی‌اش یک نویسنده نامدار بود. آثار او را به زبان‌های اروپایی ترجمه کرده بودند و خوانندگان کتاب در دو قاره اروپا و آمریکا به‌خوبی با او آشنا بودند. دانشگاه “یل” که از دانشگاه‌های معتبر آمریکاست، به مارک تواین حتی دکترای افتخاری اعطاء کرد.

  لئو تولستوی در میانسالگی در دفتر خاطراتش نوشت: “چیزی هست که من آن را حتی از نیکوکاری هم بیشتر دوست می‌دارم: شهرت.” تولستوی در آن زمان حدوداً ۴۵ سال داشت. ۲۰ سال بعد او یکی از مشهورترین و پرخواننده‌ترین نویسندگان عصر خودش بود.