ژول ورن بیش از ۹۰ رمان نوشته و منتشر کرده. از آن میان منتقدان از رمان “۸۰ روز به دور دنیا”ی او به عنوان شاهکار این نویسنده فرانسوی یاد می‌کنند. یک رمان سرگرم‌کننده که بیانگر همت انسان غربی در قرن نوزدهم برای غلبه بر زمین و آسمان است.

داستایوفسکی، یکی از مهم‌ترین نویسندگان روسیه و چه بسا از مهم‌ترین نویسندگان جهان است. او در آثارش پیچیدگی‌های روحی و ترس‌های شخصیت‌هایی را که از تناقضات درونی رنج می‌برند استادانه نشان می‌دهد.

گوستاو فلوبر از کودکی بسیار گوشه‌گیر بود و هرگاه که در کانون درگیری‌های خانوادگی قرار می‌گرفت، به بیماری پناه می‌آورد. او با وجود این ضعف شخصیتی و شاید اصلاً بیشتر به‌خاطر همین ضعف‌ها و درماندگی‌ها نویسنده توانایی بود تا آن حد که مهم‌ترین نماینده ادبیات واقع‌گرا در فرانسه به‌شمار می‌آید.

وقتی برای نخستین بار “موبی دیک” نوشته هرمان ملویل در لندن و نیویورک به‌طور همزمان منتشر شد، برخلاف انتظار نویسنده و ناشرش فقط سه هزار نسخه از این کتاب به‌فروش رسید. این امر برای هرمان ملویل که گمان می‌برد «موبی دیک» در حد آثار شکسپیر است، و انتظار داشت با اقبال گسترده جامعه ادبی مواجه گردد، یک شکست ویرانگر بود.

گئورگ بوشنر، نمایشنامه‌نویس، و نویسنده آلمانی در «وویتسک»، نخستین نمایشنامه‌ای که نوشت، تراژدی زندگی یک انسان را که از محروم‌ترین و فرودست‌ترین لایه‌های اجتماعی‌ست نشان می‌دهد. این نمایشنامه یکی از پرخواننده‌ترین متون ادبیات نمایشی در جهان است و می‌گویند بیش از هر متن نمایشی دیگری روی صحنه تماشاخانه‌های جهان به نمایش درآمده است.

 چارلز دیکنز، نویسنده‌ بریتانیایی بنیان‌گذار سبک تازه‌ای در ادبیات داستانی جهان بود. «رمان اجتماعی» که با دیکنز پدید آمد، ماحصل فقر فراگیر به عنوان یکی از پیامدهای نخستین انقلاب صنعتی در اروپاست.

  یکی از معما‌ها در دنیای ادبیات این است که چرا هانری بیل نام مستعار «استاندال» را برای خودش برگزید؟ عده‌ای گمان می‌کنند که بیل این نام را از شهر «اشتندال» در ایالت زاکسن آن‌هالت در شرق آلمان گرفته است.

وقتی هاینریش فن کلایست به نویسندگی روی آورد، آلمان یکی از درخشان‌ترین دوره‌های ادبی را از سر می‌گذراند. کلایست در زمانه‌ای زندگی می‌کرد که دوران کلاسیک یا «عصر گوته» را درک کرده بود.

یکی از مهم‌ترین دوره‌های شکوفایی ادبی در آلمان و در تاریخ ادبیات جهان دوران درخشان رمانتیک است. این دوران از اواخر قرن هجدهم در اروپا به‌تدریج به شکل یک خیزش فرهنگی عظیم آغاز شد و به‌زودی به همه‌ی شاخه‌های هنر و ادبیات تسری پیدا کرد.

  دانیل دفو، یکی از شناخته‌شده‌ترین نویسندگان جهان در شصت‌سالگی به نویسندگی روی آورد. رمان‌هایی که از او به جای مانده، همه بدون استثناء در سالخوردگی این نویسنده پدید آمده و منتشر شده. مهم‌ترین و مشهورترین اثر او «رابینسون کروسو» نام دارد. این کتاب که نخستین بار در سال ۱۷۱۹منتشر شد، در همان سال انتشار به چندین چاپ رسید و حتی به زبان‌های دیگر هم ترجمه و در هر کشوری که منتشر شد، از همان آغاز تا امروز که چندین قرن از تاریخ نخستین انتشار این کتاب می‌گذرد، خوانندگان بسیار داشته است.

در سال ۱۶۶۴ م مولیر نمایشنامه‌‌ای نوشته بود با عنوان «تارتوف» (Tartuffe). موضوع این نمایش‌نامه که نخستین بار در دوازدهم ماه مه سال ۱۶۶۴ روی صحنه به نمایش درآمد، شیادی کشیش‌ها و کلاهبرداری آن‌ها در پوشش مذهب است. این نمایش باعث خشم کلیسا شد و مولیر از ترس کلیسا ناگزیر شد به دربار لویی چهاردهم که پادشاه خودکامه‌ای بود پناه آورد. در واقع مولیر به خاطر طنز گزنده‌ای که داشت، ناخواسته خودش را ناگهان با قدرت خودکامه‌ی آسمانی کلیسا و قدرت خودکامه‌ی زمینی پادشاه درانداخته بود. نویسنده‌ای سرگردان بین آسمان و زمین که پناهی ندارد و تنها جرم او بیان بی‌پرده‌ی شیادی‌ها و واقعیت‌های تلخ اجتماعی و سیاسی زمانه‌اش است.