رمان «جاده» نوشته کورمک مک‌کارتی: فاجعه‌ای اتفاق افتاده و امریکا نابود شده است. همه‌جا را خاکستر پوشانده، همه‌ی فصل‌ها، فصل زمستان است. غذا و آب کمیاب است. حیوانات از بین رفته‌اند و انسان‌ها همدیگر را می‌خورند. پدری با پسرش از ساحل شرقی امریکا به سوی ساحل جنوب غربی به راه می‌افتد، با این امید که در سواحل جنوب غربی شرایط زیست مناسب باشد. آنها فقط یک هفت‌تیر دارند با دو فشنگ، لباس‌هایی که به تن دارند و یک گاری. بریده‌‌ای از این رمان به ترجمه حسین نوش‌آذر (انتشارات مروارید):

ادامه

جلسه‌ی نقد و بررسی رمان «سایه‌اش دیگر زمین را سیاه نخواهد کرد» نوشته‌ی حسین نوش‌آذر، عصر یکشنبه ۷ شهریور ۸۹ با حضور مشیت علایی، حسن محمودی و الاهه دهنوی در مرکز تحقیقات جامعه‌شناسی و ادبیات راهبرد پیمایش برگزار شد.

مشیت علایی نخستین سخنران این نشست بود. علایی در آغاز سخنانش گفت:

من معمولاً تا یک روز و حتی یک شب، قبل از نشست منتظر هماهنگی‌ها هستم و چون تا یک ساعت پیش از این نشست به من خبری ندادند، در نتیجه فقط به یادداشت‌هایی که هنگام خوانش کتاب برداشته‌ام، اکتفا می‌کنم. من خیلی شفاهاً کار نمی‌کنم و بیشتر ترجیح می‌دهم که [نظراتم] به شکل مکتوب باشد. من فرض را بر این گذاشته‌ بودم که این جلسه برگزار نمی‌شود. این یادداشت‌ها هم در حدود همان یک ساعت وقتی که به من داده شده، از حاشیه‌هایی که کنار کتاب نوشته‌ام، پیاده شده است و اصلاً جنبه‌ی نقد یک‌دست و منسجم ندارد.

ادامه

بریده‌ای از رمان «سایه‌اش زمین را سیاه نخواهد کرد» نوشته حسین نوش‌آذر، بررسی کتاب، آمریکا ۱۳۸۷ و انتشارات مروارید، تهران۱۳۸۹

مانده بودم که کی موضوع را با مادر در میان بگذارم. مدتی گذشته بود و چون فرصت مناسبی فراهم نیامده بود، امروز – فردا می کردم، تا آن روز در بالکنِ خانه‌ی هفت حوض که مادر سراغم آمد تا سفارش یونس را بکند. ولی موضوع صحبت را عوض کردم و موضوع ازدواج با ثریا را پیش کشیدم. داستانِ ساعت یک روز دیگر اتفاق افتاد.

بنی‌عالمی گفت: شاید اصلاً اتفاق نیفتاده باشد

ادامه