رمان «سفرکرده‌ها» انتشارات پیام در آلمان به تازگی منتشر کرده است. وقایع این رمان در فاصله تابستان تا پاییز ۱۳۳۲ بعد از کودتای ۲۸ مرداد در خانواده یک نماینده مجلس شورای ملی و از دریچه چشم و از درون ذهن اعضای خانواده او و یک زن آلمانی که به ایران سفر کرده اتفاق می‌افتد. بیگانگی، از خودبیگانگی، سرخوردگی‌های اجتماعی، تبعیض و خودفریبی مجموعه‌ای از وقایع را رقم می‌زند که حاصلی جز ویرانگری ندارد. به یک معنا فصلی از تاریخ ایران از درون یک خانواده و در ماجراهایی که مستقیماً به کودتا ربط ندارد روایت می‌شود با این امید که زوال یک خانواده و شکل‌گیری خشونت و وضع ویژه عاطفی انسان‌ها در چنین بحران‌هایی را درک کنیم.  رضا علامه‌زاده، نویسنده و سینماگر درباره این رمان می‌نویسد:

آلبرت اوستر مایر، نویسنده، شاعر و نمایشنامه‌نویس آلمانی را در ایران با «زبان پدری» (به ترجمه فرشته مهرابی) و «ویروس» (به ترجمه محمود حسینی‌زاد) می‌شناسیم. او اما دروازه‌بان تیم فوتبال نویسندگان آلمان هم هست که در سال ۲۰۰۵ تأسیس شد و از نویسندگان ایرانی هم دعوت کرده بود که در یک بازی دوستانه شرکت کنند. اما به این دلیل که نویسندگان ایرانی چندان اهل دویدن در میدان نبودند، این بازی هرگز برگزار نشد.

در سیزدهمین شماره نشریه «آوای تبعید» بیش از ۵۰ نویسنده تجربه خود از سانسور آثارشان در ایران را بیان کرده‌اند: سندی از فرهنگ حذف در ایران. تجربه من به انتشار ترجمه هیولای هاوکلاین براتیگان برمی‌گردد. مقاله‌ای که می‌خوانید زمستان ۹۸ در «آوای تبعید» منتشر شد:

  «جای عضدی روی نیمکت سوم خالی بود. چند بار اسمش را تکرار کرده بودم: عضدی؟ به جای آنکه بگوید «حاضر، آقا!» سکوت کلاس را فراگرفته بود. مثل این بود که اگر به زبان می‌آمدند و می‌گفتند که عضدی غایب است، غیبت او دائمی می‌شد. آن موقع می‌بایست کسی سکوت را بشکند و همه آنچه را که در این چند روز اخیر اتفاق افتاده بود با صدای بلند بگوید.» در کدام کتاب تاریخ، شرح این واقعه گفته می‌شود؟

آوارگی ذهنی و هویت

به نظر می‌رسد که وقتی ما گم شده باشیم و به عنوان مثال، در جایی ناآشنا چشم بگشاییم و حافظه‌مان را از دست داده و زمان و مکان را به یاد نیاوریم، یکی از راه‌های شروع مجدد این است که جمله معروف دکارت را در ذهنمان تداعی کنیم: “می‌اندیشم پس هستم”. همین یک جمله، یا جمله‌ای شبیه این، می‌تواند یاریمان کند که موقعیت‌مان را تا حدودی دریابیم و در وهله اول تشخیص دهیم که زنده‌ایم و وجودمان واقعی است. راوی رمان “سایه‌اش زمین را سیاه نخواهد کرد” نیز با گفتن جمله‌ای این چنینی به همین نتیجه می‌رسد. با این تفاوت که او نمی‌خواهد جهان را تفسیر کند و توضیح دهد و یا فلسفه ببافد، بلکه می‌خواهد خودش را دریابد. او بالاخره کیست؟

مجموعه‌ای از ۱۵ داستان نوشته حسین نوش‌آذر را نشر آفتاب منتشر کرده. نمود بحران‌های اجتماعی در درون انسان‌ها مانند نخی مجموعه داستان «از دست رفته» را به هم مرتبط می‌کند.

ادامه

چه کتاب‌هایی می‌خوانیم و کتاب چه تأثیری در زندگی ما گذاشته است؟  در گفت‌وگو با رادیو زمانه ( ۸ ژوئن ۲۰۱۸/ ۱۸ خرداد ۱۳۹۷)
ادامه

فصلی از رمان سفرکرده‌ها (نشر نی) که سانسور شد و به این شکل در کتاب نیست:

پس از شام، پورداوود با پدر، آقامرتضی مباشر او، آقای یاوری که زمین کارخانه را دیده و پسندیده بود، آقای زنگنه رئیس ادارۀ قند و شکر، حاج‌عمو، خان‌دایی، پسرخاله‌ها و پسردایی‌ها و شوهرخواهرهاش فؤاد و میثم و علی و پسرهای آن‌ها و دو داماد حاج عمو، خسرو و داریوش، و پسرهای آن‌ها، که حالا دیگر یک پای بازی به حساب می‌آمدند، به بالاخان رفتند. زن‌ها سفرۀ سفید را از پیش روی زمین انداخته بودند. پورداوود پیش پدر نشسته بود.
ادامه

گفت‌وگوی مریم منصوری با حسین نوش‌آذر بعد از انتشار رمان «سفرکرده‌ها» (نشر نی، تهران ۱۳۸۸) در شماره ۳۱ دوره جدید روزنامه بهار- شنبه ۱۷ بهمن ۱۳۸۸

” سفر کرده ها” عنوان رمانی از حسین نوش آذر است که در سال جاری توسط نشر نی به بازار کتاب عرضه شد. داستان این رمان در سال های ۱۳۳۰ می گذرد و روایتی چند وجهی از انسان هایی که در این برهه از زمان می زیستند را به خوبی می سازد و پیش می برد. پیش از این ترجمه هایی هم از نوش آذر منتشر شده است که از آن جمله می توان به “پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد” و “یک زن بدبخت” از ریچارد براتیگان اشاره کرد. و البته رمان سترگ “جاده” از کورمک مک کورتی.در این گفت و گو تنها به رمان “سفرکرده ها” پرداخته ایم که در پی می آید؛
ادامه

گفت‌وگوی حسین جاوید با حسین نوش‌آذر بعد از انتشار رمان «سفرکرده‌ها» (نشر نی، تهران ۱۳۸۸) در شماره ۹۶۵ روزنامه «اعتماد ملی».

از شکست نمی‌ترسم (فایل پی‌دی‌اف)

گفت‌وگویی که می‌خوانید در دی ۱۳۸۷ انجام شد. در آن زمان ترجمه رمان «پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد» ریچارد براتیگان را انتشارات مروارید منتشر کرده و در کمتر از یکی دو ماه به چاپ دوم رسیده بود. یکی از موضوعات این گفت‌وگو چندلایه بودن زبان براتیگان در این اثر است.

ادامه

مقدمه رمان «یک زن بدبخت» نوشته ریچارد براتیگان، به ترجمه حسین نوش‌آذر، انتشارات مروارید، تهران ۱۳۸۷

«یک زن بدبخت» آخرین کتابی است که نویسنده‌ی آمریکایی، ریچارد براتیگان دو سال پیش از آن که در مزرعه‌اش به دلخواه خود زندگی را ترک کند به پایان رساند، اما آن را منتشر نکرد تا شانزده سال پس از مرگ او که تنها دخترش و وارثش در نیویورک این کتاب را به ناشر سپرد و در سال ۲۰۰۰‌ میلادی به عنوان آخرین اثر براتیگان منتشر شد.
ادامه

«یک زن بدبخت» نوشته ریچارد براتیگان (به ترجمه حسین نوش‌آذر، انتشارات مروارید، تهران) با این چند سطر آغاز می‌شود:
ادامه

داستان‌‌‌‌های حسین نوش‌‌‌‌آذر از رنج بی‌‌‌‌پناهی‌‌‌‌ سرشار اند. واژه‌‌‌‌ی بی‌‌‌‌پناهی را اما هم از نخست می‌‌‌‌توان در دو واژه‌‌‌‌ی دیگر فروشکست: اندوه و خشم. لحن داستان‌‌‌‌های حسین نوش‌‌‌‌آذر گاه لحنِ عابری اندوهگین است که با سینه‌‌‌‌ای سنگین به زوال جهان می‌‌‌‌نگرد، گاه لحنِ مردی خشمگین که از تنفس در جنگلی تاریک به ستوه آمده است. در داستان‌‌‌‌های حسین نوش‌‌‌‌آذر کسی به جست‌‌‌‌و‌‌‌‌جوی نقطه‌‌‌‌‌‌‌‌ی روشنی نیست؛ که تنها امکان همین روایتِ غیابِ روشنایی است. داستان‌‌‌‌های حسین نوش‌‌‌‌آذر خود سند جست‌‌‌‌و‌‌‌‌جوی درمان است برای دردی که درمان‌‌‌‌اش نیست؛ سند تکرار رنجِ با خویش بودن، رنجِ در جهان بودن، رنجِ در زمان بودن. به داستان‌‌‌‌هایی از حسین نوش آذر بنگریم در جست وجوی سایه‌‌‌‌های رنج.

ادامه

از مجموعه داستان «سر سفره خویشان»، نشر باران، سوئد ۱۹۹۶

مهین هر ماه یکی از داستان‌هایش را برایم می‌فرستد. در داستان‌های او زن‌ها از شوهرهاشان کتک می‌خورند، دخترها مادرهاشان را گم کرده‌اند، مردها سر زن‌هاشان هوو می‌آورند و از بس متعصب‌اند، تن دخترهای دم بختشان لباس‌های گل و گشاد می‌کنند. در پایان دخترها مادرهاشان را پیدا می‌کنند لباس‌های مد روز می‏پوشند و سرانجام یاد می‌گیرند از حق خود دفاع کنند.
ادامه

در داستان‌های مجموعه داستان سر سفره خویشان که همچون درددلی برای یک دوست، زبانی ساده و لحنی محزون دارند، چیزی هست که نوشته نشده است؛ اندوه کهنسالانی که زندگی‌شان تنها یکسو دارد، رنج کیانی که غربت را تاب ندارند و درد خسته‌گانی که خود نمی‌دانند چرا خسته‌اند.
ادامه

داستان «دیوارهای سایه‌دار» را سال ۱۹۹۰ نوشته‌ام. انتشارات تصویر (آمریکا/ لس‌آنجلس) این داستان را همراه با چند داستان دیگر در همان سال‌ها با طرحی از فرشید مثقالی منتشر کرد. این داستان اکنون به شکل فایل پی‌‌دی اف در دسترس شماست:

ادامه

شعری از ویسلاوا شیمبورسکا به ترجمه حسین نوش‌آذر با اجرای چندرسانه‌ای (ویدیو و دکلمه)
ادامه