در تهران تا شهریور سال ۱۳۵۹ نزدیک به ۱۰ هزار و ۴۵۰ خانوار در چهار هزار و ۵۰۰ آلونک زندگی می‌کردند. پیشینه حاشیه‌نشینی و زاغه‌نشینی در ایران بیش و کم به سال ۱۳۱۱ برمی‌گردد. از کودتای ۲۸ مرداد به این سو حاشیه‌نشینی، به ویژه در تهران رشد فزاینده‌ای پیدا کرد و بعد از انقلاب هم با وقوع جنگ ایران و عراق و جنگ داخلی افغانستان و جاکن شدن عده زیادی از جنگ‌زدگان و رانده‌شدگان، حاشیه‌نشینی باز هم رشد بیشتری پیدا کرد و در دوران «سازندگی» و با توجه به تغییر شرایط اقلیمی در ایران و رشد خشکسالی و کنده شدن کشاورزان از روی زمین‌های برهوت به یک پدیده پایدار تبدیل شد. آمار دقیقی از حاشیه‌نشینان ایرانی دز دست نیست. گفته می‌شود که در تهران دست‌کم سه میلیون نفر حاشیه‌نشین و زاغه‌نشین‌اند. در مشهد ۸۰۰ هزار نفر در مناطق حاشیه‌ای شهر زندگی می‌کنند. ساکنان بسیاری از استان‌های مرزی ایران برای مثال سیستان و بلوچستان کلاً حاشیه‌نشین‌اند.
ادامه